barnaafmælisþunglyndi

Við fórum með yngra barnið í barnaafmæli í dag, hjóluðum á björtum en köldum degi. Ferðinni var heitið í ævintýraland sem er hér í hverfinu í sama húsi og smárabíó hverfisins. Og já ég verð að viðurkenna að allt þetta umstang og kostnaður sem fólk fer í fyrir afmæli barnanna sinna hryggir mig. Karólína varð strax frekar feimin þegar inn var komið og eftir tilgangslausar umsemjanir stakk indæla gestgjafamamman upp á að Ísold yrði með í afmælinu sem hún samþykkti ekki nema að við foreldrarnir myndum bíða á staðnum. Svo að þarna sátum við í skærlituðum sal ásamt fullum sal af þreytulegum foreldrum sem voru í mörgum tilfellum að gæða sér á skyndibita og drekka úr undarlega lituðum brúsum. Við fengum okkur engiferte á meðan stelpurnar hoppuðu og léku sér í þessari risavöxnu mjúku klifurgrind með öllum þeim fítusum sem hægt er að hugsa sér. Og við vorum að ærast allan tímann, þetta er nokkuð góð pyntingaraðferð. Stelpurnar skemmtu sér vel þrátt fyrir að vera rennsveittar og frekar skapvondar eftir afmælið.

Eftir þónokkur bekkjarafmæli hér á landi höfum við komist að því að Skotar eru komnir aðeins "lengra" í barnaafmælum en við á íslandi, ég er samt ekki viss um að lengra sé rétta orðið en þessi þróun er byrjuð á íslandi en er ekki komin jafn langt--sem betur fer.

Í fyrsta lagi þá fá krakkarnir boðskort mörgum vikum fyrir afmælið.

Það er engin regla á því hverjum er boðið í bekknum, þannig varð ég oft vör við fyrstu vikurnar að krakkarnir voru að skiptast á boðskortum en alls ekki allar stelpur fengu eða strákar.

Afmælin eru haldin í einhvers konar ævintýralöndum, keiluhöllum eða sölum. Meira að segja safnaðarheimili kirkjunnar hérna er mikið notað í þessum tilgangi. Það er alltaf eitthvað þema/activity/trúður þ.e. eitthvað sem kostar peninga.
(stelpurnar eru búnar að fara í keiluhallarafmæli, ævintýralands, klappstýrudansæfingarafmæli, sleðaafmæli á gervisnjóbrekku) Reyndar var eitt heimaafmæli þar sem þemaið var að lita á eigin stuttermabol sem dóttir mín fílaði í botn. Okkar barnaafmæli voru hins vegar í heimahúsi, annað með íslenskujólasveinaþema-sem þýddi að Arnar kom í norskupeysunni sinni og bauð krökkunum harðfisk og hitt var haldið með bekkjarfélaga og var með moshimonsterþema sem þýddi að það voru moshimonster á afmæliskökunni.

Börnin fá goodiebag með sér heim og í honum er kakan (sem er iðulega hræðilega vond). Þessi poki er fylltur af alls kyns litlum leikföngum og sælgæti...helmingurinn fer í ruslið eða dettur í sundur strax.

Það er ekkert verðtakmark á gjafir eins og er fyrir bekkjarafmæli heima og flestir virðast gefa frekar dýrar gjafir, sem mér finnst út í hött af því dýr leikföng er langt frá því að vera ávísun á gæði eða sniðuglegheit og þetta espir upp materialismann í börnum sem er nú nægilega espaður fyrir.

Og eftir afmæli fá börnin þakkarkort frá afmælisbarninu en pakkarnir eru ekki opnaðir í afmælinu sjálfu.

Æskuafmæli mín voru þannig að mamma bakaði Balthasar, bekkurinn var boðin heim stundum bara stelpum, Við lékum okkur fullkomlega óskipulagt, borðuðum kökuna (sem var alltaf himnesk), ég opnaði pakkana og þakkaði krökkunum fyrir og búið.
Fyrir stelpurnar höfum við oftast haldið fjölskylduafmæli en leikskóla/skólaafmælin hafa verið í þessum stíl- Súkkulaðikakan í forgrunni og skreytingin...mesta skipulagið hefur verið kannski pakkaleikur og stoppdans... allir sáttir og voða gaman.
En þessi krafa um þema, drasl í poka, almennt vesen, borga einhverju fyrirtæki einhverja formúgu til þess að gera þetta fyrir mann og vondar afmæliskökur gera mig þunglynda. Ég held að börnin myndu alveg sætta sig við einfaldara snið á afmælunum ef allir væru ekki í þessum pakka...og ég þekki ekkert barn sem myndi kvarta yfir því að hafa ekki fengið þakkarkort frá afmælisbarninu.